"We gaan iets nieuws beginnen maar moeten het oude vertrouwde achter ons laten"

OP WEG NAAR ÉÉN • Precies, daar zit het dilemma. Om iets nieuws te kunnen beginnen, moet het oude achtergelaten worden, uit het een volgt het ander. ‘We gaan iets nieuws beginnen’ spreekt van enthousiasme, van élan, van toekomst. Maar wel is er een keerzijde: we laten iets achter, we moeten iets loslaten. Het vertrouwde wordt verleden. In dit geval is het heel concreet: de nieuw gevormde Protestantse Wijkgemeente Zoetermeer-Zuid laat twee prachtige kerkgebouwen achter.

De Pelgrimskerk, een monumentale kerk, de zogeheten ‘boterkerk’, bestaat in mei 2022 90 jaar. Een kerk van Zoetermeerders, die er zelf gedoopt zijn en getrouwd. Die er belijdenis hebben gedaan, hun kinderen hebben laten dopen en familieleden hebben begraven. De Oase, nog maar 22 jaar geleden door gemeenteleden met eigen handen verbouwd van gymzaal naar kerk, met de bijna iconische glas-in-loodramen. 

Decor van vreugde en verdriet op kruispunten in ons leven

Niet zomaar gebouwen, maar kerken waarin een gemeenschap werd gevormd. Gebouwen, die het decor waren van vreugde en verdriet op kruispunten in ons leven. Kerken waaraan we verknocht zijn, die deel uitmaken van onze identiteit, van ons geloof. Dat achter te moeten laten gaat gepaard met verdriet, met boosheid soms ook. Waarom kunnen we niet hier blijven? Waarom moeten we …

In de ramen van De Oase worden die gevoelens verbeeld in de twee ramen over de Oase Kades, de oase waarin het volk Israël veertig jaar verbleef. Hoewel in eerste instantie als straf voor hun dwarsheid, werd het allengs een veilig thuis: misschien niet ideaal, maar ze wisten in elk geval waar ze aan toe waren. En toch moesten ze verder, weg uit het vertrouwde, een onzekere toekomst tegemoet.
Ook de mensen uit de Pelgrimskerk en De Oase moeten verder, evenals de mensen uit De Regenboog, voor wie er net zo goed veranderingen zijn. Ook De Regenboog blijft niet hetzelfde. Er komen nieuwe mensen, met eigen opvattingen en gewoontes. En ook die kerk, dat gebouw, zal veranderen.

En toch … Zijn de gebouwen eigenlijk niet alleen de muren rondom de gemeenschap? Zijn wij, de gemeenteleden van Pelgrimskerk, De Oase, De Regenboog niet de levende stenen van de kerk? Is de kerk niet opgebouwd uit mensen? En is het niet aan ons om met elkaar een nieuwe kerk te bouwen? Dat is de essentie van het beleidsplan van de nieuwe Protestantse Wijkgemeente Zoetermeer-Zuid, verwoord in de optimistische titel: ‘We gaan iets nieuws beginnen’!
Samen kunnen we dit. Met alle mensen van de Pelgrimskerk, van De Oase, van De Regenboog kunnen we een nieuwe kerk bouwen. We gaan iets nieuws beginnen, maar met behoud van het aller­belangrijkste: we blijven de levende stenen van Gods kerk. Daar mogen we op vertrouwen. Daar wil ik op vertrouwen. 

Beppie van der Plas
voorzitter kerkenraad Zoetermeer-Zuid

We gaan op reis langs de weg van verlangen.
We gaan op weg langs de beelden van hoop.
We gaan op reis langs de weg van verlangen. 
Ga met ons mee langs de beelden van hoop.


AFSCHEID VAN DE OASE

Op weg naar 3 = 1

"Voor mij is dit de derde keer dat ik van kerkgebouw verhuis in Zoetermeer. Mijn geschiedenis met de Oase-gemeente, in de wijk-in-opbouw Meerzicht, begint in 1974.  

In een gymzaal aan het Kerkenbos werden op zondag kerkdiensten gehouden. Daar is onze zoon gedoopt. Toen het wijkcentrum was gebouwd, verhuisden we daar naar toe. Daar is onze jongste dochter gedoopt. 
Er waren iedere zondag twee vieringen, om 9.00 uur en om 10.30 uur. Afwisselend een hervormde en gereformeerde dienst. De praktijk leerde dat veel mensen eerder voor de tijd kozen die ze prettig vonden om naar de kerk te gaan dan voor de richting. Gevolg: na verloop van tijd wist je niet meer of iemand van gereformeerde of hervormde huize was. We werden één gemeente.
Toen het wijkcentrum werd afgebroken, is de huidige Oase gekocht. Dat was de gymzaal van het begin. De cirkel was rond. Hier is onze jongste dochter getrouwd.
In het begin vond ik het wel erg wennen. Zeker de hoge ramen die uitkeken op de flat er naast vond ik storend. Toen de glas-in-loodramen kwamen, werd het voor mij meer een kerkzaal. De ramen zal ik dan ook erg missen, ik zou ze graag meenemen naar De Regenboog. Haalbaar?!?

En dan nu, half februari 2022, de derde verhuizing. En toch is deze verandering anders. Eerst ging het van gymzaal naar wijkcentrum. Een grotere zaal, meer ruimte. Toen van wijkcentrum naar De Oase. Geen gehuurde, maar een eigen ruimte. En steeds met dezelfde mensen, onze al 47 jaar vertrouwde wijkgemeente. 
Nu gaan we ‘onze’ eigen kerk verlaten en dat is heel jammer. We verlaten de kerk in onze wijk en moeten naar een andere wijk, verder weg. Obstakels. Maar uiteindelijk zijn de mensen belangrijker. Ik hoop van harte de mij al 47 jaar zo vertrouwde mensen weer te zien in kerk­gebouw De Regenboog. En … na verloop van tijd weten we vast niet meer of iemand uit de Pelgrimskerk, De Oase of De Regenboog komt."

‘Wij van Zuid’, het moet groeien!
• Eefke van den Broek-van Ekeren