"Pelgrimsgangers blijven we allemaal"

INTERVIEW • Het kan zomaar dat jouw kerk, waarin je al jaren gewend bent ‘te kerken’, om diverse redenen noodgedwongen moet sluiten. Wat gaat er dan als gemeentelid door je heen? En wat betekent dat verdriet om je vertrouwde kerk te moeten verlaten? Of kan het ook een beginpunt worden op weg naar een toekomst in een nieuwe kerk? Een startpunt om iets nieuws te beginnen en te ontdekken.

Om op die vragen antwoord te krijgen, spreek ik met drie nauw betrokken en trouwe gemeente­leden: Janny Rook, Janny de Zeeuw en Marijke Vis van de Pelgrimskerk. De Pelgrimskerk aan de Eerste Stationsstraat, die eind januari na 90 jaar de kerkdeuren zal sluiten waardoor er geen erediensten meer plaats kunnen vinden. Tenminste, niet langer door de van oudsher gereformeerde, inmiddels protestantse wijkgemeente, die er haar vertrouwde onderdak vond. 

Naast de mooie en rijke herinneringen van er gedoopt worden en er getrouwd zijn, zijn er ook gevoelens van teleurstelling en verdriet over de sluiting van de Pelgrimskerk. 
‘Je mist je thuis, je voelt je verweesd, loslaten doet pijn en het orgel zwijgt.’ Ook was er aanvankelijk ongerustheid, dat alle ins and outs van de Pelgrimskerkgangers verloren zouden gaan en ze elkaar uit het oog zouden verliezen. Toch klinkt ook realiteit in het gesprek door. Er zijn te weinig kerkgangers en kinderen om ‘de mooie Pelgrimskerk als echte kerk’ open te houden. 
En ‘blijven hangen in het oude’ is ook niet goed. Een ander argument is dat de sluiting er al een tijdje stond aan te komen en er dus ruimte geschapen was om aan het idee te wennen. 

En met die realiteit is er net zo goed ook blijdschap over het samengaan met de kerkelijke gemeenten De Regenboog, Pelgrimskerk en De Oase als één gemeente. Een kerkelijke gemeente waarin jong en oud elkaar ontmoeten. Want deze cohesie van kerken betekent immers ook andere, nieuwe en verrassende ontmoetingen. ‘Hé’, ontdek je dan, ‘kerk jij hier ook?’ Zo blijft de binding behouden en worden nieuwe uitdagingen aangegaan, er ontstaat ruimte voor een mooie toekomst in een (ver)andere(nde) kerk. En zoals een van de gespreks­partners het treffend verwoordde: 

‘Als God een deur sluit, opent Hij ergens anders wel een venster.’

En daar mogen we altijd op vertrouwen. 

Wim Bal

Foto: Leonie Vreeswijk-Feith (www.photosbyleonie.nl)